Τα βασικά κριτήρια αξιολόγησης για το αν σε μια ιατρική πράξη έχει υπάρξει αποκλίνουσα διαχείριση από το οφειλόμενο μέτρο επιμέλειας του γιατρού είναι τα παρακάτω:

 Tο κριτήριο του μέσου συνετού ιατρού  (bonus medicus)

Το κριτήριο αυτό καθορίζει τις απαιτούμενες ενέργειες του μέσου συνετού γιατρού ,της ειδικότητας του ,στο συγκεκριμένο ιατρικό συμβάν.

Οι ενέργειες αυτές καθορίζονται από τους κοινώς αναγνωρισμένους κανόνες ή θεμελιώδεις αρχές της ιατρικής επιστήμης, για τους οποίους δεν μπορεί να γεννηθεί αμφισβήτηση.

Πρόκειται για γενικώς ισχύοντες επιστημονικούς κανόνες, οι οποίοι διδάσκονται στα πανεπιστήμια ή αποτελούν αποτέλεσμα ευρύτερης επιστημονικής έρευνας και υπαγορεύουν τις αρχές, τις κατευθύνσεις, την μέθοδο, τον χρόνο και τον εν γένει τρόπο, με βάση τα οποία οφείλει να ενεργήσει δικαιολογημένα ο μέσος ιατρός της ειδικότητάς του , υπό τις ίδιες συνθήκες και περιστάσεις. ⁵

Το κριτήριο του προτύπου ποιότητας

Ως ιατρικό standard (πρότυπο ποιότητας) χαρακτηρίζεται το σύνολο των προδιαγραφών ποιότητας με βάση τις οποίες ένας ιατρός οφείλει να παρέχει τις υπηρεσίες του. Η έννοια του προτύπου ποιότητας περιγράφει την ενδεδειγμένη σε κάθε περίπτωση συμπεριφορά που πρέπει να επιδείξει ο ιατρός, με άλλα λόγια ένα μοντέλο ενεργειών για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο κάθε ιατρός. ⁶

Η Η ενδεδειγμένη αυτή συμπεριφορά προσδιορίζεται από τους κανόνες της επιστήμης, τα πορίσματα της εμπειρίας και τις αντικειμενικές περιστάσεις. ⁷

Το  συμφέρον του ασθενούς

Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο ο γιατρός πρέπει να προσαρμόσει τις διαγνωστικές και θεραπευτικές του τακτικές με σημείο αναφοράς την συγκεκριμένη περίπτωση, του συγκεκριμένου ασθενούς, επιλέγοντας δηλαδή αυτό που επιβάλλει το συμφέρον του συγκεκριμένου ασθενούς.

Επομένως ο ιατρός κρίνεται, επιμελής εάν προβαίνει στις αναγκαίες και ωφέλιμες για τον συγκεκριμένο ασθενή ενέργειες, ακόμα κι αν αναγκαστεί να παραβιάσει κάποιο κανόνα της ιατρικής ή standard. ⁸